რამდენიმე წვეთი დავისხი თმაზე და ცვენა სრულიად შემიჩერდა, საოცარი ზეთია!
1 კვირაში ცვენა სრულიად შემიჩერდა და ახალი თმა ამომივიდა, სასწაული ზეთია!
ერთი მდიდარი მემკვიდრე, სამოცდაერთი წლის მილიონერი, უზარმაზარ სახლში ცხოვრობდა, მაგრამ სიმდიდრის მიუხედავად შინაგან სიცარიელეს გრძნობდა. ქალები, რომლებიც მის ცხოვრებაში ჩნდებოდნენ, უფრო მის ქონებაზე ფიქრობდნენ, ვიდრე მასზე, რაც ხელს უშლიდა ნამდვილ ოჯახურ კავშირებს.
ერთ დღეს, ქალაქის განაპირას, დაინახა ქალი, რომელიც ნაგვის ყუთებში ეძებდა საკვებს. ის სუსტი ჩანდა, მაგრამ მის თვალებში ძალა ბრწყინავდა. მამაკაცი მისდამი თანაგრძნობით განიმსჭვალა და ფრთხილად მიუახლოვდა.
ქალმა თავი ლექსიდ გააცნო და თავისი ამბავი მოუყვა: ქმარმა მიატოვა ორსული ქალის გამო, რის გამოც მისი მხატვრობის კარიერაც დაინგრა. მამაკაცი მის მდგომარეობას შეძრა, ამიტომ შესთავაზა, დროებით მის გარაჟში დარჩენილიყო, რომელიც სტუმრების საცხოვრებლად იყო მოწყობილი.
თავდაპირველად ლექსი ეჭვიანობდა, მაგრამ ბოლოს დათანხმდა, რადგან დარწმუნდა, რომ ამას არანაირი პირობა არ ახლდა.
დღეები გადიოდა. მიუხედავად იმისა, რომ ლექსი დამოუკიდებლად აგრძელებდა ცხოვრებას, ისინი დროდადრო ერთად ვახშმობდნენ. მამაკაცი აღმოაჩენდა, რომ ის იყო ძლიერი ხასიათის, ჭკვიანი და იუმორით სავსე ადამიანი. მან შეიყვარა ეს მომენტები.
ერთ საღამოს ლექსიმ უთხრა, რომ ყოველთვის უყვარდა მხატვრობა და მისი დიდი ოცნება იყო გახდარიყო პროფესიონალი მხატვარი.
ერთ დღეს, როდესაც ბენზინის ტუმბოს ეძებდა, კაკუნის გარეშე შევიდა გარაჟში. იქ ნანახმა შეძრა: ათობით ნახატი იყო, ყველა მასთან დაკავშირებული, მაგრამ შემაძრწუნებელი – შებოჭილი, სისხლიანი თვალებით, კუბოში მწოლიარე.
შეშინებული და გაბრაზებული მამაკაცი გარაჟიდან გაიქცა, სანამ ლექსი შეამჩნევდა.
ვახშამზე მან ვეღარ შეიკავა თავი და ჰკითხა ქალს ნახატების შესახებ.
ლექსი დაბნეული იყო, მაგრამ აუხსნა, რომ თავისი მრისხანება ტილოზე გადაიტანა და სინამდვილეში მისი გაბრაზება მამაკაცის მიმართ არ იყო მიმართული.
მიუხედავად ბოდიშისა, მამაკაცმა ვერ შეძლო გაბრაზების დაძლევა და სთხოვა, წასულიყო.
მეორე დღეს, ის ლექსი თავშესაფარში წაიყვანა, მისცა ცოტაოდენი ფული და უსიტყვოდ დაემშვიდობა.
დღეები გადიოდა, მაგრამ მისი შინაგანი სიცარიელე უფრო და უფრო იზრდებოდა. ისევ და ისევ ახსენდებოდა ლექსის ყოფნა მის სახლში და მათი საუბრები, რომლებმაც მოულოდნელად შეავსეს მისი მარტოობა.
ერთ დილას მან მიიღო ამანათი. შიგნით იყო ახალი პორტრეტი – სრულიად განსხვავებული წინანდელისგან: მშვიდი, თბილი და კეთილი.
ასევე იყო წერილი, ხელმოწერილი ლექსის სახელით და მისი ტელეფონის ნომრით.
მცირე ყოყმანის შემდეგ მამაკაცმა დარეკა.
როდესაც ლექსიმ უპასუხა, უთხრა, რომ ნახატმა ძალიან შეძრა.
ლექსიმ აღიარა, რომ მას უბრალოდ უნდოდა გამოესწორებინა ის პორტრეტი, რომელიც ადრე დაუტოვა.
ორივემ აღიარა თავიანთი შეცდომები, და მამაკაცმა შესთავაზა, სადილად შეხვედროდნენ და ყველაფერი თავიდან დაეწყოთ.
ლექსიმ სიხარულით დათანხმდა და უთხრა, რომ ახალი სამსახური იპოვა და მალე ბინას იქირავებდა.
ტელეფონის გათიშვის შემდეგ, მამაკაცი გაიღიმა. პირველად დიდი ხნის განმავლობაში.
რას ფიქრობთ ლექსის საქციელზე? მართებული იყო ასეთი სახით მამაკაცის დახატვა? ეს უბრალოდ მხატვრული არჩევანი იყო თუ უფრო ღრმა ნიშანი?
